zaterdag 9 november 2013

In de knoop





Ik, Tom (14 jaar) weet even echt niet meer wat ik moet doen. Sinds enkele weken ben ik goed bevriend geraakt met Zeno. Nooit eerder was hij mij opgevallen, nochtans woont hij slechts twee straten van mij. Dit jaar zijn we samen in de klas beland. Met z’n tweeën gezellig in een hoekje van de klas, altijd dolle pret. Zeno durft van die dingen in de klas te zeggen waar ik soms echt versteld van sta. Zo begon hij een tijdje geleden plots  te antwoorden in het Hollands. Ik was echt fier op hem, hij is zo stoer!! Stiekem begon ik te gniffelen en keek hem zijdelings aan. Had ik even geluk dat hij dat niet doorhad. Later, tijdens de pauze kon niemand over iets anders praten dan over Zeno’s Hollands accent. Dus ik deed natuurlijk ook mee. Ik hoop dat ik niet te enthousiast was, want als het over Zeno gaat, ben ik altijd helemaal in de wolken. Ik moet echt wat beter opletten wat ik zeg. Niemand mag merken dat Zeno meer dan een gewone vriend is voor mij.
 s’ Avonds reden we samen met de fiets naar huis. Zoals gewoonlijk was Zeno weer heel de tijd aan het woord terwijl ik aandachtig luisterde. Zo gaat het elke morgen en avond opnieuw. Bij het horen van zijn stem, kan mijn dag niet meer stuk. Deze keer ging het gesprek over de schoolreis die er binnenkort aankomt. We gaan drie dagen met heel het derde jaar naar Canterbury. Ik kijk er echt al naar uit. We slapen per twee in één kamer. De kamers worden morgen bepaald maar Zeno en ik hebben al afgesproken dat wij een kamer zullen delen. Natuurlijk waren er nog vele andere jongens die het hem gevraagd hadden, aangezien Zeno heel populair is. Dit merk je ook aan de harem meisjes die achter hem aanloopt. Toch ben ik de gelukkige. Ik mag van geluk spreken met zo'n vriend als Zeno. Hij is echt mijn beschermer en helpt mij altijd uit de nood. De laatste keer toen we gingen zwemmen met  de klas, verdedigde hij mij nog tegen mijn pestende klasgenoten. Ik droeg als enige een ‘ballenknijper’. Algauw stond de hele klas te lachen maar Zeno kwam op voor mij en even later zweeg heel de klas. Toch moet ik maar eens naar de winkel voor een nieuwe. Zeno heeft een blauwe zwemshort. Wanneer hij die aanheeft kan ik mijn ogen niet van hem afhouden, zijn spieren nog niet te vergeten. Ik ga mij ook eens zo’n blauwe zwemshort aanschaffen. Misschien komt hij dan eindelijk tot het besef dat wij meer zijn dan gewone vrienden. Maar stel dat dit nog lang duurt, zou ik ooit het lef vinden om het hem te vertellen? Zou onze vriendschap voor eeuwig gebroken zijn? Ik hoop dat ik tegen onze schoolreis  de oplossing gevonden heb. Anders wordt het allemaal nog ingewikkelder.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten