Schoolreis

Morgenvroeg vertrekken we op schoolreis naar Canterbury. Ik heb mij nog nooit eerder zo zenuwachtig gevoeld. Drie dagen geen les terwijl iedereen achter zijn bureau zit, beter kan je het niet treffen. Het hele programma ligt vast en de laatste voorbereidingen zijn getroffen. Zoals gepland, liggen Zeno en ik op dezelfde slaapkamer. Mijn besluit staat  vast. Ik ga hem vertellen wat ik voor hem voel. Mijn plan gaat als volgt: de laatste avond maken we eerst een avondwandeling met het 3^de jaar. Na de wandeling krijgen we de keuze om naar onze kamer te gaan of nog even in de ontspanningsruimte te blijven. Ik ga Zeno proberen te overtuigen mee naar de slaapkamer te gaan. Lukt me dit niet, zal ik hem vertellen dat ik me niet zo goed voel. Hopelijk komt hij dan (al is het maar uit medelijden) mee naar  onze kamer. Daar zal mijn hele onderneming plaatsvinden. We kruipen elk weliswaar in ons eigen bed (jammer genoeg). Nadat het licht is gedoofd, zal ik hem alles opbiechten, van het begin tot het einde. Met een beetje chance vat hij alles positief op en wordt onze vriendschap sterker dan ooit tevoren. Eindelijk zal ik het leven leiden dat ik altijd al heb willen leiden.
Naast de reactie van  Zeno, vrees ik ook voor die van de andere leerlingen. Zullen ze mij raar bekijken of zal ik nog meer buitengesloten worden? Wanneer ik Zeno niet meer heb, heb ik niemand meer. Niemand kent mij zoals hij mij kent, bij hem durf ik mezelf te zijn (of toch redelijk ). Anderen kennen mij als een jongen die altijd tevreden is en maar doet zoals de rest. Lachen zij, dan lach ik. De kleding die zij dragen, draag ik ook ( behalve die ene keer met mijn zwembroek dan). Zolang ik eruit zie en mezelf gedraag zoals de rest, val ik niet echt op en ben ik veilig. Mijn actie, die over enkele dagen zal plaatsvinden, zal mij echter wel in de spotlights zetten. Hopelijk weet ik juist te reageren.
Mijn ouders weten ook nog van niets. Vader zegt weleens: “Mijn zoon komt later thuis met de mooiste vrouw op aarde”. Hij mag nog van geluk spreken dat ik dan toch de mooiste jongen op aarde het gekozen. Gespierd, ideale kapsel en op de koop toe nog tof ook, daar kan hij niets op tegen hebben. Dat maakt ik mezelf dan toch wijs. Over de reactie van mijn oma maak ik me dan weer minder zorgen. Weinig kans dat zij het verschil ziet tussen Zeno en een beeldschone vrouw met prachtig lang haar. Al één zorg minder dan. De kans op achterkleinkinderen zit er bij haar wel niet meer in.
Ik praat mezelf in  dat het 3 fantastische dagen worden en ik me rot ga amuseren. Zeno en ik, wanneer ik thuis kom, kan mijn wereld niet meer stuk. Ik, de schuchtere Tom met de knappe Zeno, wie had dat ooit gedacht.