Het leven gaat voort

De clou van het verhaal hebben jullie nu al gekregen. Maar hoe is het nu juist afgelopen? Dat krijgen jullie zo dadelijk te weten.
De volgende ochtend stonden we op en Zeno deed alsof er nooit iets gebeurd was. Gisterenavond was zoals een gewone gezellige avond voor hem. Niets speciaal, enkel een goede babbel met een vriend (als ik dat tenminste nog ben). Ik was teleurgesteld maar anderzijds begreep ik hem wel. We konden dit nog best even geheimhouden. Wachten tot de tijd er helemaal rijp voor is. Hopelijk duurde dat niet te lang meer maar Zeno zou dat wel aanvoelen. Jammer genoeg was dit de laatste dag van onze reis en namen we de bus, terug naar huis, terug naar het dagelijkse leven. Een zitplaats in de bus naast Zeno kon ik wel vergeten. Hij  zat helemaal vooraan in de bus en ik helemaal achteraan. Bij de aankomst was het een blij weerzien met iedereen z’n ouders, behalve bij mij. Op dat moment kwamen mijn ouders op de tweede plaats en was er maar één iemand belangrijk in mijn leven,  Zeno.
De volgende dag begon onze dagelijkse routine weer. Opstaan, eten, school, huiswerk, eten en weer slapen. Dagen gingen voorbij tot Zeno op een  dag naar mij kwam en zei: “Je had gelijk Tom, ik ben uit mijn puberale fase en heb geen gevoelens meer voor jongens”. Ik stond helemaal versteld. Had het dan echt niets voor hem betekend? Maar wat kon ik doen, ik had geen keuze. Beste vrienden voor altijd maar zonder liefde, dat was duidelijk.
Wanneer ik dit blog schrijf, ben ik ondertussen 30 jaar. Ik heb een vrouw, 2 schatten van kinderen en niet te vergeten een speelse hond. Ik werk als verkoper bij een bmw garage. Wie had  dat ooit gedacht, ik, een jongen die stoer meedeed met wat de anderen deden, staat nu alleen auto’s te promoten.  Ik ben tevreden met het leven dat ik nu leid. Maar soms vraag ik mij af, hoe zou mijn leven er nu uitzien met Zeno? Het antwoord op deze vraag zal ik echter nooit te weten komen. Het is 10 jaar geleden dat ik voor de laatste keer iets van hem gehoord heb. Dit blog schreef ik speciaal voor hem. Hopelijk leest hij dit en kunnen we een einde maken aan die lange jaren zonder elkaar. Vriendschappelijk weliswaar. Dan weet hij eindelijk hoe ik de hele reis naar Canterbury beleefd heb. Maar ik kan niet klagen. Een vrouw, kinderen en binnenkort misschien weer een beste vriend, wat wil je nog meer?

En toen wist hij alles

Het is tijd om het hele verhaal prijs te geven. Ik heb behoefte om alles tegen iemand te vertellen. Jullie, de lezers van mijn blog, zijn dus het ideale slachtoffer.
De volgende ochtend werd ik badend in het zweet wakker. Waren die gedachten aan de vorige avond werkelijkheid of was dat allemaal een grote droom? Ik kon het nog altijd niet geloven… Maar ja, nieuwe dag, nieuwe gebeurtenissen en een hoop amusement. Vol goede moed begonnen we aan de volgende dag. We bezochten een museum over de oudheid. ’s Middags kregen we 2 uur vrije tijd om iets te gaan eten en wat vrij rond te lopen in de stad. Zeno en bijna alle andere jongens gingen naar een pizzeria in de buurt. Ik ging dus ook maar mee, ook al eet ik echt niet graag pizza!! Ik zei tegen de anderen, dat de pizza overheerlijk was (de mening van iedereen). Langs binnen voelde het nochtans anders, ik kon hem wel uitspugen. Een uurtje later liepen we met z’n allen in de stad te kuieren. We kochten ijs, bezochten winkels, … Zo kwamen we bij een gigantische winkel met enkel spullen van het merk Nike. Iedereen haalden de mooiste stukken uit de rekken. Ik vond een roze jogging en greep hem vast. Iedereen lachte en dacht dat ik ermee aan het lachen was, maar integendeel, ik had de mooiste jogging vast die ik ooit had gezien. Tja, smaken verschillen zeker. s’ Avonds aten we pasta met scampi’s en begonnen we aan de avondactiviteit. Een quiz. Samen met Zeno en 2 andere vormden we een ijzersterk team. Helaas eindigden we slechts als derde. Tegen 11 uur moesten we naar onze kamers en mijn spanning steeg elke minuut. Even later was het zover, het gesprek waar ik al maanden tegenop keek. Ik begon als volgt: “Zeno , ik moet je nog iets vertellen over datgene dat je me gisteravond vertelde. Die gevoelens voor jongens, ik heb dat ook. Alleen betwijfel ik of het bij mij de pubertijd is.” Na deze zinnen hield ik even pauze, wachtend op Zeno’s reactie. Zijn ogen werden groot maar leken toen volledig te ontspannen. “Ik ben zo blij dat je me dit verteld en dat ik niet de enige ben”,zei hij. Het was me niet helemaal duidelijk wat hij hiermee bedoelde maar was toch tevreden. Ik had gezegd wat ik al een hele tijd had willen doen. Plots begon Zeno te glunderen en nog geen 2 minuten later, lagen we te kussen op bed. Dit was werkelijk de mooiste avond van mijn leven maar jammer genoeg de laatste van onze reis in Canterbury.

verkeken kans

Sinds gisterenavond ben ik terug thuis. De schoolreis was een groot succes. Iedereen was laaiend enthousiast en ook voor mij waren het de drie mooiste dagen van mijn leven. Natuurlijk vertel ik jullie graag hoe deze drie dagen zijn verlopen. Maandagmorgen vertrokken we met de bus richting Canterbury. Zoals verwacht zat ik naast Zeno. We hadden  zoveel plezier  en kwamen aan voor we er erg in hadden. Ook hebben we onderweg de film ‘the notebook’ gezien (met tegenzin van vele jongens).  Op bepaalde momenten kon ik mijn tranen amper bedwingen maar ik moest wel. Een jongen die weent bij het zien van ‘the notebook’ komt niet stoer over.  Bij onze aankomst begaven we ons eerst naar ons hotel. Iedereen kreeg zijn kamer toegewezen en kon zich installeren. Wanneer Zeno zijn spullen naar de badkamer bracht, heb ik, zo stil ik kon, onze bedden naar elkaar toegeschoven. Ik dacht nog maar aan het horen van zijn adem terwijl Zeno slaapt en ik viel al flauw. Toen Zeno dit zag, keek hij even bedenkelijk. Maar hij antwoordde: “inderdaad, goed idee, kunnen we straks nog wat praten.” Beter had zijn antwoord niet kunnen zijn. Hij had duidelijk niets in de gaten. Die avond, na een reeks van activiteiten, voerde ik mijn plan uit. Ik vroeg hem na de wandeling  of we meteen naar onze kamer gingen. Tot mijn verbazing, stemde hij hiermee direct in. Alles liep zoals ik gehoopt had. Wanneer Zeno zich begon om  te kleden, moest ik mezelf bedwingen om de andere kant op te kijken. Dus deed ik ook maar snel mijn pyjama aan. Maar plots stond ik helemaal versteld!!!! Vanuit zijn ooghoek, keek Zeno me aan…  Was hij me echt aan het begluren of controleerde hij of ik hem niet aan het bekijken was? Ik moet toegeven, ik  was inderdaad naar hem aan het kijken (om maar niet te zeggen staren). Snel keken we beide de andere kant uit, deden alsof er nooit iets gebeurd was en kropen vliegensvlug in ons bed. Plots wist ik niet meer wat te doen. Als Zeno werkelijk in mij geïnteresseerd was, moest ik mijn kans nu wagen. Maar stel dat dit niet het geval was. Ik besloot om vanavond af te wachten en mijn plan een dagje uit te stellen. Hopelijk stond het geluk morgen meer aan mijn kant. Even later lagen we gezellig te kletsen in bed. Nooit eerder heb ik zo dicht bij een andere jongen gelegen (en nooit eerder heb ik mij zo goed gevoeld). Tot het onderwerp een andere wending kreeg…  Zeno vroeg of ik me soms aangetrokken voelde tot andere jongens. Ik ontkende, denkend aan mijn plan. Hij had me door!!! Maar toen zei hij wat ik altijd al gehoopt had: “de laatste tijd voel ik me aangetrokken tot jongens, ik had gehoopt dat ik niet de enige was die dat voelde”. Ik wist gewoon niet wat ik hoorde. Was Zeno ook homo?! Dit was de ideale moment om hem alles te vertellen maar dat deed ik niet. Het enige wat ik antwoordde was het volgende: “ Dat is normaal Zeno, elke jongen maakt dat mee. Het is een puberale fase waar je door moet. Er is niets speciaal met je aan de hand, dat is het leven nu eenmaal”. Hoe kon ik zo stom zijn. Het wordt hoog tijd dat ik minder nadenk en meer actie onderneem.

Schoolreis

Morgenvroeg vertrekken we op schoolreis naar Canterbury. Ik heb mij nog nooit eerder zo zenuwachtig gevoeld. Drie dagen geen les terwijl iedereen achter zijn bureau zit, beter kan je het niet treffen. Het hele programma ligt vast en de laatste voorbereidingen zijn getroffen. Zoals gepland, liggen Zeno en ik op dezelfde slaapkamer. Mijn besluit staat  vast. Ik ga hem vertellen wat ik voor hem voel. Mijn plan gaat als volgt: de laatste avond maken we eerst een avondwandeling met het 3^de jaar. Na de wandeling krijgen we de keuze om naar onze kamer te gaan of nog even in de ontspanningsruimte te blijven. Ik ga Zeno proberen te overtuigen mee naar de slaapkamer te gaan. Lukt me dit niet, zal ik hem vertellen dat ik me niet zo goed voel. Hopelijk komt hij dan (al is het maar uit medelijden) mee naar  onze kamer. Daar zal mijn hele onderneming plaatsvinden. We kruipen elk weliswaar in ons eigen bed (jammer genoeg). Nadat het licht is gedoofd, zal ik hem alles opbiechten, van het begin tot het einde. Met een beetje chance vat hij alles positief op en wordt onze vriendschap sterker dan ooit tevoren. Eindelijk zal ik het leven leiden dat ik altijd al heb willen leiden.
Naast de reactie van  Zeno, vrees ik ook voor die van de andere leerlingen. Zullen ze mij raar bekijken of zal ik nog meer buitengesloten worden? Wanneer ik Zeno niet meer heb, heb ik niemand meer. Niemand kent mij zoals hij mij kent, bij hem durf ik mezelf te zijn (of toch redelijk ). Anderen kennen mij als een jongen die altijd tevreden is en maar doet zoals de rest. Lachen zij, dan lach ik. De kleding die zij dragen, draag ik ook ( behalve die ene keer met mijn zwembroek dan). Zolang ik eruit zie en mezelf gedraag zoals de rest, val ik niet echt op en ben ik veilig. Mijn actie, die over enkele dagen zal plaatsvinden, zal mij echter wel in de spotlights zetten. Hopelijk weet ik juist te reageren.
Mijn ouders weten ook nog van niets. Vader zegt weleens: “Mijn zoon komt later thuis met de mooiste vrouw op aarde”. Hij mag nog van geluk spreken dat ik dan toch de mooiste jongen op aarde het gekozen. Gespierd, ideale kapsel en op de koop toe nog tof ook, daar kan hij niets op tegen hebben. Dat maakt ik mezelf dan toch wijs. Over de reactie van mijn oma maak ik me dan weer minder zorgen. Weinig kans dat zij het verschil ziet tussen Zeno en een beeldschone vrouw met prachtig lang haar. Al één zorg minder dan. De kans op achterkleinkinderen zit er bij haar wel niet meer in.
Ik praat mezelf in  dat het 3 fantastische dagen worden en ik me rot ga amuseren. Zeno en ik, wanneer ik thuis kom, kan mijn wereld niet meer stuk. Ik, de schuchtere Tom met de knappe Zeno, wie had dat ooit gedacht.

In de knoop

Ik, Tom (14 jaar) weet even echt niet meer wat ik moet doen. Sinds enkele weken ben ik goed bevriend geraakt met Zeno. Nooit eerder was hij mij opgevallen, nochtans woont hij slechts twee straten van mij. Dit jaar zijn we samen in de klas beland. Met z’n tweeën gezellig in een hoekje van de klas, altijd dolle pret. Zeno durft van die dingen in de klas te zeggen waar ik soms echt versteld van sta. Zo begon hij een tijdje geleden plots  te antwoorden in het Hollands. Ik was echt fier op hem, hij is zo stoer!! Stiekem begon ik te gniffelen en keek hem zijdelings aan. Had ik even geluk dat hij dat niet doorhad. Later, tijdens de pauze kon niemand over iets anders praten dan over Zeno’s Hollands accent. Dus ik deed natuurlijk ook mee. Ik hoop dat ik niet te enthousiast was, want als het over Zeno gaat, ben ik altijd helemaal in de wolken. Ik moet echt wat beter opletten wat ik zeg. Niemand mag merken dat Zeno meer dan een gewone vriend is voor mij.
 s’ Avonds reden we samen met de fiets naar huis. Zoals gewoonlijk was Zeno weer heel de tijd aan het woord terwijl ik aandachtig luisterde. Zo gaat het elke morgen en avond opnieuw. Bij het horen van zijn stem, kan mijn dag niet meer stuk. Deze keer ging het gesprek over de schoolreis die er binnenkort aankomt. We gaan drie dagen met heel het derde jaar naar Canterbury. Ik kijk er echt al naar uit. We slapen per twee in één kamer. De kamers worden morgen bepaald maar Zeno en ik hebben al afgesproken dat wij een kamer zullen delen. Natuurlijk waren er nog vele andere jongens die het hem gevraagd hadden, aangezien Zeno heel populair is. Dit merk je ook aan de harem meisjes die achter hem aanloopt. Toch ben ik de gelukkige. Ik mag van geluk spreken met zo'n vriend als Zeno. Hij is echt mijn beschermer en helpt mij altijd uit de nood. De laatste keer toen we gingen zwemmen met  de klas, verdedigde hij mij nog tegen mijn pestende klasgenoten. Ik droeg als enige een ‘ballenknijper’. Algauw stond de hele klas te lachen maar Zeno kwam op voor mij en even later zweeg heel de klas. Toch moet ik maar eens naar de winkel voor een nieuwe. Zeno heeft een blauwe zwemshort. Wanneer hij die aanheeft kan ik mijn ogen niet van hem afhouden, zijn spieren nog niet te vergeten. Ik ga mij ook eens zo’n blauwe zwemshort aanschaffen. Misschien komt hij dan eindelijk tot het besef dat wij meer zijn dan gewone vrienden. Maar stel dat dit nog lang duurt, zou ik ooit het lef vinden om het hem te vertellen? Zou onze vriendschap voor eeuwig gebroken zijn? Ik hoop dat ik tegen onze schoolreis  de oplossing gevonden heb. Anders wordt het allemaal nog ingewikkelder.